Elżbieta Mizera
(19.11.1938-19.09.2005)

15 maja 1962 rozpoczęła jako stażystka pracę w Zakładzie Paliw Jądrowych i Materiałów Konstrukcyjnych Instytutu Badań Jądrowych w Świerku koło Warszawy. 14 października 1963 otrzymała stanowisko asystenta a 25 stycznia 1965 starszego asystenta. Od 14 lutego 1968 do 20 kwietnia 1969 odbyła staż na rocznym stypendium w Ośrodku Badań Jądrowych w Saclay, gdzie zajmowała się badaniami stopów uranu metodami transmisyjnej mikroskopii elektronowej. Po powrocie, od 1 listopada 1969 do 15 marca 1972 pracowała w Instytucie Materiałoznawstwa Wydziału Mechaniczno Technologicznego Politechniki Warszawskiej.

7 stycznia 1971 otworzyła przewód doktorski, którego promotorem był Henryk Matyja. 1 lutego 1972 roku obroniła pracę pt.: "Badanie metodą mikroskopii elektronowej wydzieleń w uranie domieszkowanym germanem", a 3 czerwca tego roku otrzymała tytuł doktora. 1 czerwca 1972 objęła stanowisko adiunkta w Zakładzie Rentgenografii i Rentgenoskopii LB-1 Instytutu Fizyki Polskiej Akademii Nauk.

1 stycznia 1986 Dyrektor Instytutu Fizyki, Jerzy Prochorow, utworzył "Zespół Problemowy Elektronowej Mikroskopii Strukturalnej Sl-1.4" i powołał Ją na kierownika tego zespołu, którym kierowała do chwili przejścia na emeryturę 30 listopada 1997 roku. Pracę naukową kontynuowała do 31 stycznia 1999 roku do kiedy pozwolił Jej na to stan zdrowia. Zmarła 19 września 2005 roku.

W swoim dorobku naukowym ma 32 publikacje w międzynarodowych czasopismach naukowych, wiele wystąpień konferencyjnych oraz czynny, wieloletni udział w Międzynarodowych Szkołach Mikroskopii Elektronowej w Halle/Saale jako współorganizator i wykładowca. W 1987 roku ukazał się pod Jej redakcją „Proceedings of the 7th International School Defect in Crystals”, zawierajacy 59 prac i liczący 564 strony. Jednym z Jej osiągnięć naukowych były badania politypii w siarczku cynku metodami wysokorozdzielczej transmisyjnej mikroskopii elektronowej. Była osobą niezwykle pracowitą i skrytą, szanującą zdanie innych, dbającą o dobre warunki pracy swych współpracowników. Do dziś wyniki Jej pracy i starań organizatorskich przynoszą owoce w postaci dokonań naukowych Zespołu Mikroskopii Elektronowej IF PAN. Swym doświadczeniem dzieliła się z koleżankami i kolegami, dla których zawsze miała czas i cierpliwość, bo traktowała ich jak członków swej rodziny.